Τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε υβριδική εκδήλωση στο κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος” από τους ΕΕΝΕ (Ελληνική Ένωση Επιχειρηματιών) και Hellenic Alumni Association of LSE, με θέμα την ιστορία της Ιωάννας ως αφορμή συζήτησης για τη βία και την αδικία στην κοινωνία μας: τα ΜΜΕ, τα social media, οι νόμοι και ο κοινωνικός στιγματισμός. Την εκδήλωση πλαισίωσαν οι ομιλητές: Νίκος Αλιβιζάτος, Ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών και Δικηγόρος, η Εύα Αντωνοπούλου, Δημοσιογράφος, η Ιωάννα Παλιοσπύρου, Απόφοιτος Πανεπιστημίου Πειραιά, ο Dr Leonidas Cheliotis: Associate Professor & Deputy Head, Department of Social Policy, LSE και ο συντονιστής: Σταύρος Θεοδωράκης: Δημοσιογράφος.
Με τον συνάδελφο, Παύλο Γιαννόπουλο, παρευρεθήκαμε στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και παρακολουθήσαμε τη συζήτηση που ξεδιπλώθηκε με γνώμονα το τραγικό περιστατικό βίας ως απόρροια μίσους που βίωσε η Ιωάννα Παλιοσπύρου τον Μάιο του 2020. Την γνωστή ιστορία σε όλους μας: επίθεση με βιτριόλι που συγκλόνισε το Πανελλήνιο και όχι μόνο…
Η Ιωάννα σήμερα, λοιπόν, είναι το παράδειγμα ανθρώπου που θα πεις κοιτάζοντάς την κατάματα: “Ρε φίλε, μπράβο σου”. Άνθρωποι σαν την Ιωάννα, που βιώνουν την ακραία μεταστροφή της “τύχης” (όπως λέμε στον Όμηρο) και τη μετουσιώνουν όμως σε κινητήριο δύναμη για τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και για άλλους ανθρώπους, έχουν κερδίσει το στοίχημα της ζωής και μόνο να υποκλίνεται κανείς μπορεί μπροστά σε μια γυναίκα με τόσο ψυχικό σθένος μέσα της.
Η συζήτηση αυτή πήρε προεκτάσεις που άγγιξαν τον νομικό χώρο, τον μιντιακό και τον δημοσιογραφικό αλλά και τον εκπαιδευτικό, το Σχολείο δηλαδή. Θα σταθώ κι εγώ στον τελευταίο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να επιλέγει συνειδητά τη σχολή της Φιλολογίας, ακριβώς γιατί το όνειρό μου είναι να συνεισφέρω στο να γίνει το ελληνικό σχολείο λίγο καλύτερο… Ακούμε τις τελευταίες μέρες για συμμορίες μαθητών που ξυλοκοπούν συνομηλίκους τους, βλέπουμε στον δρόμο κάτι ψευτόμαγκες που σε σαπίζουν στο ξύλο, γιατί δεν τους έφερες εγκαίρως “αυτό” που σου ζήτησαν και μετά έρχονται σε σένα, τον απλό παρατηρητή που βρήκες το θάρρος να σπάσεις τη σιωπή, και σε απειλούν, ακούμε για παιδιά-θύματα bullying, για κακοποιητικές συμπεριφορές συντρόφων, για γυναικοκτονίες… Στην κοινωνία αυτή, την κοινωνία των ανθρώπων, για ακόμα πόσα “για” θα μιλάμε; Για πόσο μίσος θα μιλάμε ακόμα;
Ο Σταύρος Θεοδωράκης σχολίασε προς το τέλος της εκδήλωσης: “Χρειαζόμαστε δημοσιογράφους να εκπαιδεύσουν την κοινωνία, χρειαζόμαστε όμως και εκπαιδευτικούς να εκπαιδεύουν την κοινωνία μας”. Ναι, είναι ζήτημα Παιδείας. Πού είναι όμως η Παιδεία; Όταν ο πρωτογενής φορέας κοινωνικοποίησης, η οικογένεια κοινώς, αυτό το ασφαλές καταφύγιο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο Κοινωνιολογίας της Γ’ Λυκείου που πλέον κάποιοι “ειδικοί” έκριναν απαραίτητο να το απεμπολήσουν από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, είναι ανεπαρκής, ο δευτερογενής φορέας κοινωνικοποίησης, το Σχολείο, εκπληρώνει τον ρόλο του; Κάπου θυμάμαι να διαβάζω για τον “κοινωνικοποιητικό ρόλο” που πρέπει να έχει το Σχολείο, εκτός του να παρέχει “πακέτα γνώσεων”. “Πρέπει”. Μάλιστα…
Φτιάχνουμε επιστήμονες και ξεχνάμε να φτιάξουμε ανθρώπους… Δυστυχώς η ανθρώπινή μας κοινωνία μάς αποδεικνύει έμπρακτα και καθημερινά το πόσο πολύ αποτυγχάνει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Οι εξετάσεις που έχουν παγιωθεί αποτελούν τον απώτερο σκοπό του ελληνικού σχολείου και του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ευτυχώς που υπάρχουν και λίγοι άνθρωποι που μέσα στον οχετό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι φωτεινά παραδείγματα παιδαγωγών και αντιβαίνουν στη νοσηρότητα της τυποποίησης και της εργαλειοποίησής του. Πανάκεια άμβλυνσης των νοσηρών κοινωνικών φαινομένων είναι το Σχολείο. Καταντάει πλέον κουραστικό να το λέμε, να το γράφουμε επανειλημμένα και κανείς απ’ τους αρμόδιους να μην κάνει τίποτα και απλώς να φιλοσοφεί για μια καλύτερη Παιδεία. Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας, η κοινωνία μας είναι υπό διάλυση!
Η συνεχής ροπή προς τον τεχνοκρατισμό, όπως λέει και η (συνάδελφος) Αγγελική, οδηγεί την εκπαίδευση σε ένα ρόλο απλού μεταδότη στείρας γνώσης, με πλήρη απώλεια κριτικής σκέψης, ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, εξάλλου, όπως ανέφεραν και οι ομιλητές, αποτελεί η εύκολη πρόσβαση στην απόκτηση θειικού οξέος στην ελληνική αγορά, ενός πολύ επικίνδυνου χημικού, το οποίο εύκολα οδηγεί σε απώλεια ανθρώπινων ζωών και θα έπρεπε να χαρακτηριστεί “χημικό όπλο”. Η Ιωάννα, άλλωστε, έτσι χτυπήθηκε όπως ξέρουμε και έγινε και η αφορμή της εκδήλωσης αυτής…
Η απόκτηση του θανατηφόρου οξέος στο λιανεμπόριο μπορεί να πραγματοποιηθεί με συγκεκριμένες άδειες, αναλόγως της περιεκτικότητάς του οξέος. Ωστόσο, στο Διαδίκτυο με μία γρήγορη περιήγηση, όπως διαπίστωσα και προσωπικά, γρήγορα και ακίνδυνα κάποιος μπορεί να προμηθευτεί ορισμένη ποσότητα του οξέος ανεξαρτήτως περιεκτικότητας. Πράγμα απαράδεκτο, καθώς μιλάμε για μία ουσία άκρως επικίνδυνη στην επαφή με το ανθρώπινο σώμα. Και με τόση (γενική) αμάθεια στον κόσμο, τέτοιες ελευθερίες οξύνουν μόνο τα φαινόμενα βίας…
ΥΓ.: “Κοίτα Γύρω” και ίσως τα πιο όμορφα παιδιά μεγαλώσουν
Η εκδήλωση μεταδόθηκε και σε live streaming: https://youtu.be/ZH0zR9vJDxc
