Ας μπορούσαμε να ήμασταν παιδιά, να κοιτάζαμε στον ουρανό ν’ απλώναμε τα χέρια μας να πιάσουμε τα αστέρια. Κι έτσι, τόσο απλά και τόσο αθώα να φέρναμε κοντά μας τα εκείνα, τα τόσο μακρινά και παράξενα που εγείρουν θαυμασμό, αστέρια.
Ο Μικρός Πρίγκιπας της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, σαν ύμνος στην αθωότητα και τη σοφία των παιδιών, προσπαθεί να επαναφέρει στην καρδιά μας τη μαγεία με την οποία οι όμορφες αυτές υποσχέσεις της ζωής, όπως τα ονομάζει ο Αντουάν Ντε-Σαιντ Εξυπερύ, κοιτούν κι ακούν τον κόσμο. Σε όλες, λοιπόν, τις “όμορφες υποσχέσεις της ζωής” αυτού του κόσμου που βιώνουν άδικα τη φρίκη του πολέμου όλα αυτά τα χρόνια καθημερινά, αφιερώνονται οι παρακάτω σκέψεις…
Σε τι όμορφη αταξία απλώνεται ο ουρανός όλος… Παντού μικρές-μικρές αστερόσκονες και κάπου σε μια γωνιά ένα στολίδι από μετάξι που κατέχει μια θέση αποκλειστική στο απέραντο σκούρο πέπλο. Τα σχήματα του φεγγαριού καθρεπτίζονται στο απαλό πέλαγος. Πιο δίπλα ένα αστέρι που σβήνει κι ένα παιδί που ψιθυρίζει την ευχή του. Κοιτάω το κατάρτι, σαν ν’ αγγίζει τον ουρανό. Φτάνει άραγε εκεί πάνω; Τεντώνω το χέρι μου να πιαστώ απ’ την ουρά του φεγγαριού. “Πρόσεχε!”, μου φωνάζω. Επιτέλους, κατάφερα να σκαρφαλώσω. Τι όμορφα που είναι από εδώ. Βλέπω έναν φάρο στην άκρη μιας βραχονησίδας που περιοδικά φωτίζει, κι ένα αστέρι που θα σβήσει για πάντα και σε λίγο θα χαθούν από τον κόσμο οι μνήμες των αιώνων που το συντροφεύουν. Ο αέρας σπρώχνει τη θάλασσα κι αυτή δίνει ώθηση στα πανιά μας. Κάθε τι στο σκηνικό αυτό επιτελεί τελολογικά τον ρόλο του, τον σκοπό του, κι ο καθένας μας παρατηρητής. Παρατηρητής να κοιτάει το αστέρι που σβήνει και να κρατάει κρυμμένη την ευχή ενός παιδιού, να ακούει τον αέρα που σφυρίζει, τη θάλασσα που σιγοτραγουδά και να ψάχνει επίμονα να βρει το φως του φάρου που θα σημάνει τη στεριά.
Παρατηρητές είμαστε. Παρατηρητές που συμμετέχουμε σ’ αυτήν την αρμονικά τέλεια παγκόσμια συμπάθεια. Για να φτάσουμε τον ουρανό, να πιαστούμε απ’ το φεγγάρι, να αγγίξουμε τα αστέρια, να ακούσουμε τα κύματα. Mονάχα ας φυλάξουμε την ευχή ενός παιδιού, την αλήθεια του.
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
