Ένας χρόνος που η κανονικότητα και τα αυτονόητα έχουν σταματήσει να κυλούν, και τώρα είναι που ο καθένας μας ίσως να αναρωτιέται ενδόμυχα τι είναι αυτό, που μέσα σ’ αυτήν την ακινησία, επιτρέπει να υπάρχει αυτός ο κόσμος, να διεκδικεί θέση η ζωή. Τι είναι αυτό που επιτρέπει και νοηματοδοτεί την κίνηση της ίδιας της ζωής; Ποια είναι αυτή η εγκόσμια ή η απόκοσμη δύναμη που κινεί τα γύρω μας και κάθε ανθρώπινη ύπαρξη σ’ ένα περιβάλλον ακινησίας;
Τα απλά ή τα σπουδαία, τα μικρά ή τα μεγάλα, τα κοντινά ή και ακόμα τα πιο μακρινά είναι συγκινήσεις υπεύθυνες για τη συνέχιση της κίνησης της ζωής. Μια μουσική, ένας έναστρος ουρανός, τα σχήματα του φεγγαριού, κάθε ανατολή και κάθε δύση του ηλίου υπάρχουν για να τα λαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας και να μας συγκινούν. Και ναι, έτσι άτυπα και ακανόνιστα μέσα στην ακινησία που μας έχει εγκλωβίσει ο κορωνοϊός, όλοι μας ακούμε την ίδια μελωδία, θαυμάζουμε τον ίδιο ουρανό, χαμογελάμε στο ίδιο φεγγάρι, υποσχόμαστε στο ίδιο ηλιοβασίλεμα. Αυτές οι μικρές ή μεγάλες συγκινήσεις είναι που επιτρέπουν την κίνησή μας, επιτρέπουν να υπάρχει ένας άτυπος λόγος για να υπάρχουμε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μπορούμε να τις ακούμε και να τις βλέπουμε.
Γιατί πολλές φορές όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα αρκεί να μπορούμε να τα αποδεχτούμε. Όχι, απαραίτητα να συμβιβαστούμε μαζί τους αλλά να προσαρμοστούμε στην καινούργια αυτή συνθήκη πραγματικότητας και να εξοικειωθούμε μαζί της.
Έτσι, λοιπόν, έναν χρόνο μετά η νέα πραγματικότητα υφίσταται ακόμη. Δεν μπορούμε να την αλλάξουμε από τη μια στιγμή στην άλλη, όμως εμείς μπορούμε να «κινούμαστε», να επιτρέπουμε τη συνέχιση της ζωής μέσα από τις μικρές ή μεγάλες συγκινήσεις που συμβαίνουν γύρω μας, αρκεί να θέλουμε να τις βλέπουμε ή να τις ακούμε.
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
